biz Siyah diye haykırdık.. Çünkü; biz BEŞİKTAŞ’lı doğmuştuk. .
Okuma yazma öğrenmemişken BEŞİKTAŞ yazmayı öğrendik..
Öyle bir aşktı ki bu, daha şiir bile ezberleyemezken ilk 11’i sayardık..
Okulda yaptığımız resimlerin çoğu Siyah-Beyaz’dı..
Defterin kenarında, köşesinde hep BEŞİKTAŞ yazılıydı..
Hani üniforma üzerine forma giymek yasaktı ya;
Aşk işte ne yaparsın, biz giyerdik formamızı takardık atkımızı..
Yensekte yenilsekte gururla girerdik renklilerin bulunduğu ortamlara..
Ne de olsa 'Sevinmek için sevmemiştik'..
Küçükken öğrendiğimiz ilk tezahürattı;
“yer Siyah gök Beyaz şampiyonsun BEŞİKTAŞ”. .
Sonra büyüdük.. Ve öğrendik ki sadece yer-gök değil hayattı Siyah-Beyaz olan..
Bizim için umudun adıydı BEŞİKTAŞ. Hayatın anlamıydı..
Biz ilmi okuldan, hayatı BEŞİKTAŞ’tan öğrendik..
Siyah günlerde bile Beyaz umudumuz vardır bizim..
Siyah bu günlerden Beyaz yarınlara;
koşulsuz koşullanmanın derinliğinde bir sevgiyle bir gün değil her gün BEŞİKTAŞ..
T.M.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder